Czasami widuję Cię.

Czasami widuję cię w mej pamięci, jak zwykle jesteś niezapomniana, i tylko budzę się w środku nocy ze strachem na ustach bojąc się ile ciebie już dawno przepadła w mej niepamięci ? Wciąż zauważam okruch twego piękna w twarzach innych kobiet, ale u żadnej z nich nie znalazłem choćby iskierki twego uśmiechu lub pyłku zadumy, która gościła na twym obliczu chwilę przed pytaniem które chciałaś mi zadać, a które miało w swym wydźwięku być tak mądre i wysublimowane, by zbić mnie z pantałyku. Tkwię w jakiejś dziwnej abstrakcji między życiem a tobą. Odkąd ciebie nie ma przymnie nie namalowałem żadnego obrazu, a dni i ludzie mijają obok mnie nie wnikając w moją pamięć. Mozolnie chwila za chwilą buduję w samotności swą osobistą, milczącą bańkę trwania.

Roman Pier.